جان کنان
لغت‌نامه دهخدا
جان کنان . [ ک َ ] (ق مرکب ) در حال جان کندن . در حال احتضار :
بر سر پای جان کنان کردم و طالع مرا
پا و سری پدید نه چون سر و پای آسمان .
هر جان که ز خُم ستد قنینه
در باطیه جان کنان فروریخت .
فتح بدندان دیتش جان کنان
از بن دندان شده دندان کنان .
بعد از آن گوشت کشد مرگ آنچنان
که چو دزد آیی بشحنه جان کنان .
رجوع به جان کندن شود.
بر سر پای جان کنان کردم و طالع مرا
پا و سری پدید نه چون سر و پای آسمان .
خاقانی .
هر جان که ز خُم ستد قنینه
در باطیه جان کنان فروریخت .
خاقانی .
فتح بدندان دیتش جان کنان
از بن دندان شده دندان کنان .
نظامی .
بعد از آن گوشت کشد مرگ آنچنان
که چو دزد آیی بشحنه جان کنان .
مولوی .
رجوع به جان کندن شود.
