جان برآمدن
لغت‌نامه دهخدا
جان برآمدن . [ ب َ م َ دَ ] (مص مرکب ) جان بیرون رفتن . مردن :
نه چندان بخور کز دهانت برآید
نه چندان که از ضعف جانت برآید.
بچه دیر ماندی ای صبح که جان من برآمد
بزه کردی و نکردند مؤذنان ثوابی .
رمق مانده ای را که جان از بدن
برآید چه سود انگبین در دهن .
تا رفته از نظر ز تنم جان برآمده
شرمنده ام که در غمش آسان برآمده .
نه چندان بخور کز دهانت برآید
نه چندان که از ضعف جانت برآید.
سعدی .
بچه دیر ماندی ای صبح که جان من برآمد
بزه کردی و نکردند مؤذنان ثوابی .
سعدی .
رمق مانده ای را که جان از بدن
برآید چه سود انگبین در دهن .
سعدی .
تا رفته از نظر ز تنم جان برآمده
شرمنده ام که در غمش آسان برآمده .
حزین اصفهانی (از ارمغان آصفی ).
