جان رفتن
لغت‌نامه دهخدا
جان رفتن . [ رَ ت َ ] (مص مرکب ) هلاک شدن . مردن :
باللّه که دل از تو بازنستانم
ور در سر کار خود رود جانم .
جان رفت و بسی نماند ما را
سودای کسی نماند ما را.
باللّه که دل از تو بازنستانم
ور در سر کار خود رود جانم .
سعدی .
جان رفت و بسی نماند ما را
سودای کسی نماند ما را.
شاپور طهرانی (از ارمغان آصفی ).
