جای جای

جای جای . (ق مرکب ) جای جائی . گله ، گله . || بجای . در مقام . در عوض :
جای جائی بچه ٔ تابان چون زهره و ماه
بچه ٔ سرخ چو خون و بچه ٔ زرد چو کاه .

منوچهری .

|| پی درپی . متوالیاً. بدفعات :
باز گفت این سخن خطا گفتم
جای جای آفرین چرا گفتم .

نظامی .

در بخشهای جدا از هم :
بر سرت جای جای موی سپید
نه ز غدر سپهر کین توز است .

خاقانی .

|| بجای ِ. در مقام ِ. در عوض ِ :
گلبن چو برج جوزا گشتست ، گل بر او
بشکفت ، جای جای سماک و عوا شده ست .

ناصرخسرو.