جریرة
لغت‌نامه دهخدا
جریرة. [ ج َ رَ ] (ع اِ) گناه . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (دهار)(مهذب الاسماء نسخه ٔ خطی ). گناه و جنایت . (از اقرب الموارد). جَریمَة. (آنندراج ) (مهذب الاسماء). ج ، جَریر، جَرائر. (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء نسخه ٔ خطی ).
- ضامن جریرة ؛ اصطلاحی فقهی است و آن این که در صورت اجتماع شرایط بخصوص ، شخص یکی از طبقات وراث محسوب میشود. رجوع به ضمان و ارث شود.
- ضمان جریرة ؛ اصطلاح فقهی است . رجوع به ارث و ضمان شود.
- ولاء جریرة ؛ اصطلاحی است در فقه که در شرایط خاصی یکی از موجبات ارث است . رجوع به ارث و ضمان شود.
|| برای کسی . بخاطر کسی : فعلته من جریرتک ؛ یعنی کردم آن را از بهر تو. (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
- ضامن جریرة ؛ اصطلاحی فقهی است و آن این که در صورت اجتماع شرایط بخصوص ، شخص یکی از طبقات وراث محسوب میشود. رجوع به ضمان و ارث شود.
- ضمان جریرة ؛ اصطلاح فقهی است . رجوع به ارث و ضمان شود.
- ولاء جریرة ؛ اصطلاحی است در فقه که در شرایط خاصی یکی از موجبات ارث است . رجوع به ارث و ضمان شود.
|| برای کسی . بخاطر کسی : فعلته من جریرتک ؛ یعنی کردم آن را از بهر تو. (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
