جشنگه

جشنگه . [ ج َ گ َ ه ْ ] (اِ مرکب ) جشنگاه . جای جشن . جای شادمانی و سرور :
بر این جشنگه بر ندیدیم کس
ترا بینم ای سرو آزاد بس .

فردوسی .

بگویش که تو مردمی یا پری
برین جشنگه بر همی بگذری .

فردوسی .

بدان روی آتش بسی دختران
یکی جشنگه ساخته بر کران .

فردوسی .

به هر سو یکی جشنگه ساختند
دل از کین و نفرین بپرداختند.

فردوسی .

ز قنوج شبگیر شنگل برفت
سوی جشنگه روی بنهاد تفت .

فردوسی .

|| هنگام جشن . زمانی که در آن جشن و شادمانی ترتیب میدهند. رجوع به جشنگاه در همین لغت نامه شود.