جهانجو

جهانجو. [ ج َ ] (نف مرکب ) جهان جوینده . جوینده ٔ عالم . طالب جهان . که در پی ِ گرفتن ِ جهان باشد. جهان گیر :
بدادش از آزادگان ده هزار
سواری جهانجوی و نیزه گذار.

فردوسی .

غره مشو بدانکه جهانت عزیز کرد
ای بس عزیزکرده ٔ خود را که کرد خوار
مار است این جهان جهانجوی مار گیر
از مارگیر مار برآرد همی دمار.

عماره ٔ مروزی .

|| پادشاه بزرگ . سلطان کشورگشا :
جهانجوی بر تخت زرین نشست
بسر بر یکی تاج و گرزی بدست .

فردوسی .

چو خسرو زآن جهانجوی ستمگر
برآرد دست بازآید بر این در.

نظامی .

کیانی تاج را بی تاجور ماند
جهان را بر جهانجوی دگر ماند.

نظامی .