جهاندار
لغت‌نامه دهخدا
جهاندار. [ ج َ ] (نف مرکب )(از: جهان + دار، دارنده ) جهاندارنده . نگهبان جهان .پادشاه . سلطان . (حاشیه ٔ برهان چ معین ) :
چو آن نامه ٔقیصر آمد به بن
جهاندار بشنید چندان سخن .
بدان سرکشان گفت بیدار بید
همه در پناه جهاندار بید.
|| مدبر امور جهان . پادشاهی که مملکت را نیکو اداره کند. جهانگیر. (فرهنگ فارسی معین ). || نام خدای تعالی :
همیشه جهاندار یار تو باد
سر اختر اندرکنار تو باد.
تویی تو که جز تو جهاندار نیست
خرد را بر این کار پیکار نیست .
وز کید جهان حافظ تو باد جهاندار.
این یافتن ملک بشمشیر نباشد
باید که خداوند جهاندار بود یار.
چو آن نامه ٔقیصر آمد به بن
جهاندار بشنید چندان سخن .
فردوسی .
بدان سرکشان گفت بیدار بید
همه در پناه جهاندار بید.
فردوسی .
|| مدبر امور جهان . پادشاهی که مملکت را نیکو اداره کند. جهانگیر. (فرهنگ فارسی معین ). || نام خدای تعالی :
همیشه جهاندار یار تو باد
سر اختر اندرکنار تو باد.
فردوسی .
تویی تو که جز تو جهاندار نیست
خرد را بر این کار پیکار نیست .
فردوسی .
وز کید جهان حافظ تو باد جهاندار.
منوچهری .
این یافتن ملک بشمشیر نباشد
باید که خداوند جهاندار بود یار.
منوچهری .
