جهزاءلغتنامه دهخداجهزاء. [ ج َ ] (ع ص ) ارض جهزاء؛ زمین بلند. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || عین جهزاء؛ چشم که حدقه ٔ آن بیرون رو باشد، و به راء معروف تر است . (منتهی الارب ).
