جهنده
لغت‌نامه دهخدا
جهنده . [ ج َ هََ دَ / دِ ] (نف ) آنکه جهد. جهش کننده . جستن کننده . جهان :
چو چنبرهای یاقوتین بروزباد گلبنها
جهنده بلبل و صلصل چو بازیگر بچنبرها.
|| گذرنده . ناپایدار. فانی :
منه هیچ دل بر جهنده جهان
که با تو نماند همی جاودان .
چنین است رسم جهنده جهان
همی راز خویش از تو دارد نهان .
|| درخشنده :
چشم و چراغ قوم و قبایل ز پیش چشم
برق جهنده چون برود آنچنان برفت .
چو چنبرهای یاقوتین بروزباد گلبنها
جهنده بلبل و صلصل چو بازیگر بچنبرها.
منوچهری .
|| گذرنده . ناپایدار. فانی :
منه هیچ دل بر جهنده جهان
که با تو نماند همی جاودان .
فردوسی .
چنین است رسم جهنده جهان
همی راز خویش از تو دارد نهان .
فردوسی .
|| درخشنده :
چشم و چراغ قوم و قبایل ز پیش چشم
برق جهنده چون برود آنچنان برفت .
سعدی .
