جوشان
لغت‌نامه دهخدا
جوشان . (نف ) که میجوشد. جوشنده . در حال جوشیدن :
بزرگان ایران خروشان شدند
از آن اژدها تیز جوشان شدند.
خروشان و جوشان بجوش اندرون
همی از دهانْش آتش آمد برون .
چو بهرام بنشست بر تخت زر
دل و مغز جوشان زمرگ پدر.
در باغ کنون حریرپوشان بینی
دلها ز نوای مرغ جوشان بینی .
|| خشمگین :
همی بود گشتاسب دل دردمند
خروشان و جوشان ز چرخ بلند.
چو باد از کوه و از دریاش راند بر هوا ماند
به کوشان پیل و کرگندن به جوشان شیر و اژدرها.
بزرگان ایران خروشان شدند
از آن اژدها تیز جوشان شدند.
فردوسی .
خروشان و جوشان بجوش اندرون
همی از دهانْش آتش آمد برون .
فردوسی .
چو بهرام بنشست بر تخت زر
دل و مغز جوشان زمرگ پدر.
فردوسی .
در باغ کنون حریرپوشان بینی
دلها ز نوای مرغ جوشان بینی .
منوچهری .
|| خشمگین :
همی بود گشتاسب دل دردمند
خروشان و جوشان ز چرخ بلند.
فردوسی .
چو باد از کوه و از دریاش راند بر هوا ماند
به کوشان پیل و کرگندن به جوشان شیر و اژدرها.
اسدی .
