جویا

جویا. (اِخ ) میرزا دارا یا میرزا داراب بیک . یکی از شاعران که در کشمیر بدنیا آمد و در تبریز نشو ونما یافت و بسال 1110 یا 1118 هَ .ق . درگذشت . دیوانش مشتمل بر دیباچه ٔ نثری و رباعیات و قصاید و غزلیات و چند مثنوی کوچک است . از اشعار اوست :
اسیر ساده دلیهای زاهدم جویا
غم زمانه بخوردو شراب ناب نخورد.
مگر بگذشت دل آواره ٔ ناشاد زین صحرا
که همچون آه دردآلود خیزد باد زین صحرا.
اگر در گریه خودداری کنم چشمم خطر دارد
ز ضبط اشک ترسم این جراحت آب بردارد
نگاه او چو خونریز است از پهلوی مژگانش
چو ماهی با خود این خنجر هزاران نیشتر دارد.

(از ریحانة الادب ج 1 ص 289).