جویباری بخاری
لغت‌نامه دهخدا
جویباری بخاری . [ ری ِ ب ُ ] (اِخ ) محمدابراهیم بن محمد، مکنی به ابواسحاق . از فضلا و علما و شاعران عهد آل سامان بوده و گویند زرگری مینموده است . او راست :
بسبزه بنهفت آن لاله برگ خندان را
به ابر پنهان کرد آفتاب تابان را
بسوی هر دو مهش برد و شاخ ریحان بود
بشاخ مورْد به پیوست شاخ ریحان را
به ابر نیسان مانم کنون من از غم او
سزد که صنعت خوبست ابر نیسان را
بیک گذر که سحرگاه بر گلستان کرد
بهشت کرد سراسر همه گلستان را.
(از لباب الالباب ج 2 ص 11) (از مجمعالفصحاء ج 1 ص 185).
بسبزه بنهفت آن لاله برگ خندان را
به ابر پنهان کرد آفتاب تابان را
بسوی هر دو مهش برد و شاخ ریحان بود
بشاخ مورْد به پیوست شاخ ریحان را
به ابر نیسان مانم کنون من از غم او
سزد که صنعت خوبست ابر نیسان را
بیک گذر که سحرگاه بر گلستان کرد
بهشت کرد سراسر همه گلستان را.
(از لباب الالباب ج 2 ص 11) (از مجمعالفصحاء ج 1 ص 185).
