حارثة
لغت‌نامه دهخدا
حارثة. [ رِ ث َ ] (اِخ ) ابن قطن بن زابربن حصن بن کعب بن علیم بن جناب الکلبی . صحابی است وابن شاهین از طریق هشام بن الکلبی آرد که حصن و حارثه پسران قطن برسولی خدمت پیغمبر(ص ) رسیدند و اسلام آوردند و رسول (ص ) نامه ای درباره ٔ آنان نوشت و حصن اشعاری در مدح حضرت او گفت که از آنجمله است بیت ذیل :
وجدتک یا خیر البریة کلها
نبت کریما فی الارومة من کعب .
و ابن سعد نیز از هشام بن کلبی به اسنادی دیگر، وفادت حارثة را بخدمت رسول (ص ) نقل کند و گوید: انه صلی اﷲ علیه و آله وسلم کتب کتاباً لحارثةبن قطنی : هذا کتاب من محمد رسول اﷲ لاهل دومة الجندل و ما یلیها من طوائف کلب مع حارثةبن قطن لنا الصاخبة من البغل و لکم الصامت من النخل علی الحارثة العشر و علی العامرة نصف العشر». رجوع بکتاب الاصابة چ مصر سنه ٔ 1323 ج 1 ص 312 شود.
وجدتک یا خیر البریة کلها
نبت کریما فی الارومة من کعب .
و ابن سعد نیز از هشام بن کلبی به اسنادی دیگر، وفادت حارثة را بخدمت رسول (ص ) نقل کند و گوید: انه صلی اﷲ علیه و آله وسلم کتب کتاباً لحارثةبن قطنی : هذا کتاب من محمد رسول اﷲ لاهل دومة الجندل و ما یلیها من طوائف کلب مع حارثةبن قطن لنا الصاخبة من البغل و لکم الصامت من النخل علی الحارثة العشر و علی العامرة نصف العشر». رجوع بکتاب الاصابة چ مصر سنه ٔ 1323 ج 1 ص 312 شود.
