حارث
لغتنامه دهخدا
حارث . [ رِ ] (اِخ ) ابن قراد. یکی از بزرگان عرب جاهلیت . در یوم زَرود که خزیمةبن طارق اسیر گردید و برسر اسارت او میان انیف بن جبلة الضبی و اسیدبن جبلةالسلیطی نزاع در گرفت حکمیت بحارث دادند و چون مادرحارث از بنی سعدبن ضبة بود جنان حکم کرد که ناصیه ٔ خزیمه از آن انیف باشد و انیف صد اشتر به اسید دهد. رجوع به عقد الفرید چ محمد سعیدالعریان ج 6 ص 49 شود.