حبطقطق
لغت‌نامه دهخدا
حبطقطق . [ ح َ ب َ طِ طِ ] (ع اِ صوت ) بانگ سم اسب چون بر سنگ رود. (مهذب الاسماء). قال الجوهری فی الصحاح : الطقطقة اصوات حوافر الدواب مثل الدقدقة و ربما قالوا حبطقطق کأنهم حکوا به صوت الجری و انشد المازنی : جرت الخیل فقالت حبطقطق حبطقطق . و در تاج العروس آمده است : هو حکایة صوت قوائم الخیل اذا جرت .
