حرفة
لغتنامه دهخدا
حرفة. [ ح ِ ف َ ] (ع اِ) پیشه . (دهار). شغل . حرفت . صناعت که روزی بدان بدست آرند. کار. کسب .
- امثال :
حرفه آموزی از حرقت مفلسی نسوزی . (جامعالتمثیل ).
|| تیزی . تندی . || طعمة.
- امثال :
حرفه آموزی از حرقت مفلسی نسوزی . (جامعالتمثیل ).
|| تیزی . تندی . || طعمة.