حسن عاقبت
لغتنامه دهخدا
حسن عاقبت . [ ح ُ ن ِ ق ِ ب َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) نیکی پایان کار :
چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدیست
آن به ْ که کار خود به عنایت رها کنند.
چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدیست
آن به ْ که کار خود به عنایت رها کنند.
حافظ.
