حسن ظن

حسن ظن . [ ح ُ ن ِظَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) حسن نیت . نیک اندیشی . مقابل سوء نیت . || خوش گمانی . نیکوگمانی . و آن حالتی است که آدمی با آن مطمئن باشد و متوقع خیر باشد : حسن ظن بزرگان بیش از فضیلت بنده است . (گلستان ). حسن ظن بزرگان در خصم بر کمال است . (گلستان ). یکی از بزرگان در حق این طایفه حسن ظنی بلیغ داشت . (گلستان ). || خوش باوری . ساده لوحی .