حسود

حسود. [ ح َ ] (ع ص ) بدخواه . (دهار). رشکور. رشک آور. رَشگن . رشگین . بدخواه وکینه رو. (مهذب الاسماء). بدسگال . (تاریخ بیهقی ). تنگ چشم . رشک بر. آنکه زوال نعمت کسی را تمنی کند. صاحب حَسد. کینه ور. بسیاررشگن . حاسد. رشکناک . غیور. کرمو (در تداول عوام ). ج ، حُسد، حُسّاد، حُسود :
چون ببینم ترا ز بیم حسود
خویشتن را کلیک سازم زود.

مظفری .

حسودانت را داده بهرام نحس
ترابهره کرده سعادت زواش .

اورمزدی .

حسودت در بد بهرام فیرون
نظر زی تو ز برجیس فرارون .

دقیقی .

چو خواهشگری و نیازم نبود
بر این برببستم زبان حسود.

فردوسی .

و [ غوزیان ] مردمانی شوخروی و ستیزه کارند و بددل و حسودند. (حدود العالم ). اگر خواهی اندوهگین نباشی حسود مباش . (منسوب با نوشیروان از قابوسنامه ).
سودی نکند روشنی کار حسودش
اصلی نبود، فربهی و کار ورم را.

ابوالفرج رونی .

مردم روزی نزید بی حسود
دریا هرگز نبود بی نهنگ .

مسعودسعد.

توانم آنکه نیازارم اندرون کسی
حسود را چه کنم کاو ز خود برنج در است
بمیر تا برهی ای حسود کاین رنجی است
که از مشقت آن جز بمرگ نتوان رست .

سعدی .

حسود از نعمت حق بخیل است و بنده ٔ بی گناه را دشمن می دارد. (گلستان باب هشتم چ فروغی ص 205).
- امثال :
اگر حسود نباشد جهان گلستان است .
حسود نیاسود .