حوال
لغت‌نامه دهخدا
حوال . [ ح ِ ] (ع اِ) انقلاب و تغیر. (اقرب الموارد). گردش . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
- حوال الدهر ؛ گردش زمانه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از اقرب الموارد).
|| پیرامون . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء): هو حواله ؛ او پیرامون آن است . (ناظم الاطباء). دور و دایره . (ناظم الاطباء).
- حوال الدهر ؛ گردش زمانه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از اقرب الموارد).
|| پیرامون . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء): هو حواله ؛ او پیرامون آن است . (ناظم الاطباء). دور و دایره . (ناظم الاطباء).
