خاره سنگ
لغت‌نامه دهخدا
خاره سنگ . [ رَ / رِ س َ ] (اِ مرکب ) سنگ خاره . سنگی که از جنس خاره باشد. صخره . صخره ٔ صّماء :
تهمتن یکی خانه از خاره سنگ
برآورده دید اندرآن جای تنگ .
بکشتند چندان در آن خاره سنگ
که از خون زمین گشت پشت پلنگ .
بسوزد بر ایشان دل خاره سنگ
که نام بزرگی درآمد به ننگ .
ز بیم عقابان پولادچنگ
نگردد کسی گرد آن خاره سنگ .
کمر در کمر کوهی از خاره سنگ
که آورده چون سبزمینا برنگ .
دوکبک دری دید بر خاره سنگ
به آئین کبکان جنگی بجنگ .
رهی پیچ بر پیچ تاریک و تنگ
همه راه پر خار و پرخاره سنگ .
چو بر پشته ٔ خاره سنگ آمدم
ز بس تنگی ره بتنگ آمدم .
بچندین سر تیغالماس رنگ
نسفتند چون سنگی از خاره سنگ .
تهمتن یکی خانه از خاره سنگ
برآورده دید اندرآن جای تنگ .
فردوسی .
بکشتند چندان در آن خاره سنگ
که از خون زمین گشت پشت پلنگ .
فردوسی .
بسوزد بر ایشان دل خاره سنگ
که نام بزرگی درآمد به ننگ .
فردوسی .
ز بیم عقابان پولادچنگ
نگردد کسی گرد آن خاره سنگ .
نظامی .
کمر در کمر کوهی از خاره سنگ
که آورده چون سبزمینا برنگ .
نظامی .
دوکبک دری دید بر خاره سنگ
به آئین کبکان جنگی بجنگ .
نظامی .
رهی پیچ بر پیچ تاریک و تنگ
همه راه پر خار و پرخاره سنگ .
نظامی .
چو بر پشته ٔ خاره سنگ آمدم
ز بس تنگی ره بتنگ آمدم .
نظامی .
بچندین سر تیغالماس رنگ
نسفتند چون سنگی از خاره سنگ .
نظامی .
