خاویة

خاویة. [ ی َ ] (ع ص ) مؤنث خاوی . زمین خالی از اهل خود. خالیه . (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (تاج العروس ) (المنجد). منه : ارض خاویة. ج ، خاویات : فتلک بیوتهم خاویة.(قرآن 27 / 52). || ساقطه ، بروی افتاده . (از اقرب الموارد) (از المنجد) (از تاج العروس ) (ناظم الاطباء): فهی خاویة علی عروشها. (قرآن 22 / 45).