خاکبوس

خاکبوس . (حامص مرکب ) بوسیدن زمین مراحترام را. سجده از روی ادب بجا آوردن :
پیران قبیله خاک برسر
رفتند بخاکبوس آن در.

نظامی .

زین پس من و خاکبوس پایت
گردن نکشم ز حکم و رایت .

نظامی .

اعظم قوام دولت و دین آنکه بر درش
از بهر خاکبوس نمودی فلک سجود.

حافظ.

در طوس بشرف خاکبوس حضرت اعلی مستعد گشت . (سمطالعلی ص 35). || (نف مرکب ) بوسنده ٔ خاک مر احترام را :
که آئی بفرمانبری شاه را
بوی خاکبوس آن کئی گاه را.

(گرشاسب نامه ).

تا لب من خاک بوس کوی تست
هر دم از لب بوی جان می آیدم .

؟