خبل
لغتنامه دهخدا
خبل . [ خ َ ب َ ] (ع اِ) تباهی و فساد اعضاء. || فالج . (از منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || جن . (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || جنون . (از اقرب الموارد). || مرغی است که تمام شب بانگ کند و گوید ماتت خبل . || توشه دان . || مشک پر و مملو. (از منتهی الارب ) (اقرب الموارد).
