خدای خوان
لغتنامه دهخدا
خدای خوان . [ خ ُ خوا / خا ] (نف مرکب ) آنکه خدای را طلبد. آنکه خدای تعالی را خواند :
دامن ز پای برگیر ای خوبروی خوشخو
تا دامنت نگیرد دست خدای خوانان .
|| (اِ مرکب ) کنایه از انگشت شهادت . انگشت سبابه :
از ناله ٔ من رقیب در گوش
انگشت خدای خوان نهاده .
دامن ز پای برگیر ای خوبروی خوشخو
تا دامنت نگیرد دست خدای خوانان .
سعدی (طیبات ).
|| (اِ مرکب ) کنایه از انگشت شهادت . انگشت سبابه :
از ناله ٔ من رقیب در گوش
انگشت خدای خوان نهاده .
خاقانی .