خشعهلغتنامه دهخداخشعه . [ خ ُع َ ] (ع اِ) قطعه ای از زمین درشت . (منتهی الارب ) (ازتاج العروس ). ج ، خُشَع. || توده ای که بلند نباشد. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ). ج ِ خُشَع.
