خلوةلغتنامه دهخداخلوة. [ خ َل ْ وَ ] (ع مص ) گرد آمدن با وی در خلوت . || تبری کردن از کاری . || فرستادن چیز. || ریشخند کردن کسی را. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). منه : خلایة.
