خلیف

خلیف . [ خ َ ] (ع ص ، اِ) راه میان دو کوه . || وادی میان دو کوه . || مدفع آب و راه در کوه به هر طور که باشد. || راه . || مرد تیزفهم و چرب زبان . (منتهی الارب ). || جامه ای که میان شکافته هر دو طرف آن را به هم منظم گردانند. || روز دویم از زائیدن ماده شتر. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد). منه :رکبها یوم خلیفها. || شیر که فله از آن گرفته باشند. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). ج ، خُلُف . خُلف . خِلف . || زنی که موها را در قفا فروفرستاده باشد. || سلطان بزرگ . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || وصف پیراهنی است که کهنه ٔ آن را بیرون کرده دوخته باشند. (منتهی الارب ). منه : قمیص خلیف .