خنجک
لغت‌نامه دهخدا
خنجک . [ خ َ ج َ ] (اِ)خار خسک . (ناظم الاطباء). خاری باشد که بتازی آن را شیخ خوانند. (نسخه ای از لغت نامه ٔ اسدی ) :
نباشد بس عجب از بختم ار عود
شود در دست من مانند خنجک .
چرا این مردم دانا و زیرک سار و فرزانه
به تیمار و عذاب اندر ابا دولت به پیکار است
اگر گل کارد او صدبرگ ابا زیتون ز بخت او
بر آن زیتون و آن گلبن بحاصل خنجک و خار است .
ببستان بعد ازین برعکس بهمن
گل سوری برون آید ز خنجک .
|| سیاه دانه . || یکنوع غله ای است . (ناظم الاطباء) (التفهیم ) : و قوت ایشان دانه ٔ خنجک است . (قصص الانبیاء).
نباشد بس عجب از بختم ار عود
شود در دست من مانند خنجک .
ابوالمؤید بلخی .
چرا این مردم دانا و زیرک سار و فرزانه
به تیمار و عذاب اندر ابا دولت به پیکار است
اگر گل کارد او صدبرگ ابا زیتون ز بخت او
بر آن زیتون و آن گلبن بحاصل خنجک و خار است .
خسروی .
ببستان بعد ازین برعکس بهمن
گل سوری برون آید ز خنجک .
هندوشاه .
|| سیاه دانه . || یکنوع غله ای است . (ناظم الاطباء) (التفهیم ) : و قوت ایشان دانه ٔ خنجک است . (قصص الانبیاء).
