خندان لب

خندان لب . [ خ َ ل َ ] (ص مرکب ) متبسم . کنایه از شادان . شادروی :
پیش خندان لبش ز اشک چو دُر
گریه ٔ آفتاب دیدستند.

خاقانی .

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
پیرهن چاک و غزلخوان و صراحی در دست .

حافظ.

این مدت عمر ما چو گل ده روز است
خندان لب و تازه روی می باید بود.

حافظ.