خنده گهلغتنامه دهخداخنده گه . [ خ َ دَ / دِ گ َه ْ ] (اِ مرکب ) خنده گاه . جای خنده . لب و دهان : صبح چون خنده گه دوست شده ست آتش سرآتش سرد بعنبر مگر آمیخته اند.خاقانی .