خودنمای

خودنمای . [ خوَدْ / خُدْ ن ُ / ن ِ / ن َ ] (نف مرکب ) شخصی را گویند که خود را بمردم وانماید. (برهان قاطع). متکبر. خودستا. (ناظم الاطباء). متظاهر. معجب . خودنما :
کس از دست جور زبانها نرست
وگر خودنمایست و گر خودپرست .

سعدی (بوستان ).

بسا خودنمایان بیهوده گوی
که باشند در سبزگه رزمجوی .

امیرخسرو.

هیبت مردان نما کین زَنَک خودنما.

شیخ واحدی (از شرفنامه ٔ منیری ).

|| مرائی . ریاکار :
من ار حق شناسم وگرخودنمای
برون با تو دارم درون با خدای .

سعدی .