خورشخانه
لغتنامه دهخدا
خورشخانه . [ خوَ / خ ُ رِ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ) انبار غذا. (از ناظم الاطباء) (از آنندراج ). مطبخ . آشپزخانه :
ز گنجور و دستور بستد کلید
خورشخانه و خمره های نبید.
کلید خورشخانه ٔپادشا
بدو داد دستور فرمانروا.
خورشخانه ٔ پادشاه جهان
گرفت آن دو بیدار خرم نهان .
خورشخانه در خان او داشتی
تن خویش مهمان او داشتی .
ز گنجور و دستور بستد کلید
خورشخانه و خمره های نبید.
فردوسی .
کلید خورشخانه ٔپادشا
بدو داد دستور فرمانروا.
فردوسی .
خورشخانه ٔ پادشاه جهان
گرفت آن دو بیدار خرم نهان .
فردوسی .
خورشخانه در خان او داشتی
تن خویش مهمان او داشتی .
فردوسی .