خوشبویی

خوشبویی . [ خوَش ْ / خُش ْ ] (حامص مرکب ) حالت بوی خوش داشتن . خوشبوئی . (یادداشت مؤلف ) :
تیره روانْت علم کند روشن
گنده تنت چو مشک بخوشبویی .

ناصرخسرو.

بخوشبویی خاک افتادگان
بخوشخویی طبع آزادگان .

نظامی .

رجوع به خوشبوئی شود.