خوشبویی
لغتنامه دهخدا
خوشبویی . [ خوَش ْ / خُش ْ ] (حامص مرکب ) حالت بوی خوش داشتن . خوشبوئی . (یادداشت مؤلف ) :
تیره روانْت علم کند روشن
گنده تنت چو مشک بخوشبویی .
بخوشبویی خاک افتادگان
بخوشخویی طبع آزادگان .
رجوع به خوشبوئی شود.
تیره روانْت علم کند روشن
گنده تنت چو مشک بخوشبویی .
ناصرخسرو.
بخوشبویی خاک افتادگان
بخوشخویی طبع آزادگان .
نظامی .
رجوع به خوشبوئی شود.