خوشخویی
لغتنامه دهخدا
خوشخویی . [ خوَش ْ / خُش ْ ] (حامص مرکب ) خوشخوئی . حالت و چگونگی خوشخوی :
چو جم دید او را بدان نیکویی
بدان خوشزبانی وآن خوشخویی .
رجوع به خوشخوی و خوشخو شود.
چو جم دید او را بدان نیکویی
بدان خوشزبانی وآن خوشخویی .
فردوسی .
رجوع به خوشخوی و خوشخو شود.