خوش علف
لغت‌نامه دهخدا
خوش علف . [ خوَش ْ / خُش ْ ع َ ل َ ](ص مرکب ) هر حیوان بسیارخورنده و اکول . (ناظم الاطباء). ستور که هر علف به مذاق او خوش آید :
قاضی شهر بین که چون لقمه ٔ شبهه می خورد
پاردمش دراز باد این حیوان خوش علف .
|| آدمی که کمیت غذا خواهد نه کیفیت آن . (یادداشت مؤلف ).
قاضی شهر بین که چون لقمه ٔ شبهه می خورد
پاردمش دراز باد این حیوان خوش علف .
حافظ.
|| آدمی که کمیت غذا خواهد نه کیفیت آن . (یادداشت مؤلف ).
