خوش آوردلغتنامه دهخداخوش آورد. [ خوَش ْ / خُش ْ وَ ] (ص مرکب ) آنکه خوب می آورد. آنکه تقدیر با او موافق است . آنکه قضا او را مفید است و هرچه او را پیش می آید نیکوست .