خوش قریحگیلغتنامه دهخداخوش قریحگی . [ خوَش ْ / خُش ْ ق َ ح َ / ح ِ ] (حامص مرکب ) حالت خوش قریحه . باقریحگی . بااستعدادی . با قریحه ٔ خوب بودن .