خوصاء

خوصاء. [ خ َ ] (ع ص ، اِ) مؤنث اخوص . زنی که چشمخانه اش به مغاک فرورفته باشد. || باد گرم که چشم را بشکند از گرما. || چاه دورتک . || پشته ٔ بلند زمین . || گوسپند که یک چشمش سیاه و دیگری سپید باشد. || نیمروز بسیار گرم . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). یقال : ظهیرة خوصاء؛ اذا ینظر فیها الناظر متخاوصاً.