خویشتن خویش

خویشتن خویش . [ خوی / خی ت َ ن ِ خوی / خی ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) نفس خود :
با خردومند بیوفا بود این بخت
خویشتن خویش را بکوش تو یک لخت .

رودکی .

بر خرد خویش بر ستم نتوان کرد
خویشتن خویش را دژم نتوان کرد.

عنصری .

ورچه گرانسنگی با بی خرد
خویشتن خویش سبکبار کن .

ناصرخسرو.

- امثال :
خویشتن خویش را بیاب چو مردان .