خیط
لغت‌نامه دهخدا
خیط. [خ َ ] (ع اِ) رشته . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). ج ، اخیاط و خیوط و خیوطة :
صدهزاران خیط یک تو را نباشد قوتی
چون بهم بربافتی اسفندیارش نگسلد.
تاب خوردم رشته وار اندر کف خیاط صنع
پس گره بر خیط خودبینی و خودرایی زدم .
|| تار عنکبوت مانندی که از هوا فرود آید در سختی گرما و نیست گردد. || هوا. || خلو میان دو چیز. || روشنی که تا بدان درآید. || گله ٔ شتر مرغ . || گروه ملخ . || (اِمص ) درزیگری . || (مص ) دوختن . منه : خاط الثوب خیطا و خیاطة. || رفتن مار بر زمین . منه : خاطت الحیة خیطاً. || گذشتن یک بار یا بسرعت گذشتن . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). منه : خاط الیه خیطة.
صدهزاران خیط یک تو را نباشد قوتی
چون بهم بربافتی اسفندیارش نگسلد.
سعدی .
تاب خوردم رشته وار اندر کف خیاط صنع
پس گره بر خیط خودبینی و خودرایی زدم .
سعدی .
|| تار عنکبوت مانندی که از هوا فرود آید در سختی گرما و نیست گردد. || هوا. || خلو میان دو چیز. || روشنی که تا بدان درآید. || گله ٔ شتر مرغ . || گروه ملخ . || (اِمص ) درزیگری . || (مص ) دوختن . منه : خاط الثوب خیطا و خیاطة. || رفتن مار بر زمین . منه : خاطت الحیة خیطاً. || گذشتن یک بار یا بسرعت گذشتن . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). منه : خاط الیه خیطة.
