خی
لغتنامه دهخدا
خی .(اِ) خیک . مشک . کیسه . چرم و آوند پوستی برای حمل آب . (از ناظم الاطباء). مخفف خیک است و آن اعم است از خیک سقایان و خیک ماست . (از برهان قاطع) :
می خورم تا چو نار بشکافم
می خورم تا چوخی برآماسم .
بگشای بشادی و فرخی
ای جان جهان آستین خی
کامروز بشادی فرارسید
تاج شعرا خواجه فرخی .
می خورم تا چو نار بشکافم
می خورم تا چوخی برآماسم .
ابوشکوربلخی .
بگشای بشادی و فرخی
ای جان جهان آستین خی
کامروز بشادی فرارسید
تاج شعرا خواجه فرخی .
مظفر (ازفرهنگ اسدی نخجوانی ).