داراشکوه

داراشکوه . [ ش ُ ] (اِخ ) یکی از شاهزادگان تیموری هند، فرزند شاه جهان . عالم و ادیب و شاعر و دارای تألیفات و دیوان اشعار بوده است . ولادت او در سال 1024هَ . ق . / 1615 م . و درگذشت او در سال 1069 هَ . ق ./ 1658 م . واقع شده است . کتابهای او بنامهای «مجمعالبحرین »، «سفینة الاولیاء»، «حسنات العارفین » و «حق نامه » موسوم است و علاوه بر اینها دیوان شعری هم دارد. بزبان قدیم هند (سنسکریت ) آشنا بوده است . و از زبان سنسکریت کتابی بنام «سرالاسرار» به فارسی ترجمه کرده است . در اشعار، خود را «قادری » خوانده و این کلمه در حقیقت تخلص او است . (قاموس الاعلام ترکی ). داراشکوه بدست برادرش اورنگ زیب بقتل رسید. رجوع به قادری شود.