داسگاله
لغت‌نامه دهخدا
داسگاله . [ ل َ / ل ِ ] (اِ مرکب ) داسکاله . داسگله . دهره ای بود کوچک . (حاشیه ٔ فرهنگ اسدی نخجوانی ). دهره ٔ کوچک بود که تره و گیاه درودن را بکار آید :
چون درآمد آن کدیور مرد زفت
بیل هشت و داسگاله برگرفت .
ای تن ار تو کارد باشی گوشت فربه بُر همه
چون شوی چون داسگاله خود نبری جز پیاز.
رجوع به داسکاله و نیز رجوع به داستخاله شود.
چون درآمد آن کدیور مرد زفت
بیل هشت و داسگاله برگرفت .
رودکی .
ای تن ار تو کارد باشی گوشت فربه بُر همه
چون شوی چون داسگاله خود نبری جز پیاز.
ابوالقاسم مهرانی .
رجوع به داسکاله و نیز رجوع به داستخاله شود.
