دامن فشاندن
لغت‌نامه دهخدا
دامن فشاندن . [ م َ ف ِ دَ ] (مص مرکب ) دامن افشاندن . تکاندن دامن . || رها کردن دامن . سردادن دامن . از دست نهادن دامن :
در حسرت آنم که سروپای بیکبار
در دامنش افشانم و دامن نفشاند.
|| فیض بخشیدن :
بر آن سایه چو مه دامن فشاندم
چو سایه لاجرم بی سنگ ماندم .
|| فروتنی کردن . دامن فشان گردیدن . || اعراض کردن . ترک گفتن :
چه کردم کآستین بر من فشاندی
مرا کشتی و پس دامن فشاندی .
- دامن فشاندن از ؛ بس کردن ازو. ترک او گفتن . اعراض کردن از کسی یا چیزی :
دامن مفشان از من خاکی که پس از من
زین در نتواند که برد باد غبارم .
- دامن فشاندن بر ؛ دامن افشاندن بر. اعراض کردن از :
جان فشان و راد زی و راه کوب و مرد باش
تا شوی باقی چو دامن برفشانی زین دمن .
در حسرت آنم که سروپای بیکبار
در دامنش افشانم و دامن نفشاند.
سعدی .
|| فیض بخشیدن :
بر آن سایه چو مه دامن فشاندم
چو سایه لاجرم بی سنگ ماندم .
نظامی .
|| فروتنی کردن . دامن فشان گردیدن . || اعراض کردن . ترک گفتن :
چه کردم کآستین بر من فشاندی
مرا کشتی و پس دامن فشاندی .
خاقانی .
- دامن فشاندن از ؛ بس کردن ازو. ترک او گفتن . اعراض کردن از کسی یا چیزی :
دامن مفشان از من خاکی که پس از من
زین در نتواند که برد باد غبارم .
حافظ.
- دامن فشاندن بر ؛ دامن افشاندن بر. اعراض کردن از :
جان فشان و راد زی و راه کوب و مرد باش
تا شوی باقی چو دامن برفشانی زین دمن .
خاقانی .
