دایگی
لغت‌نامه دهخدا
دایگی . [ ی َ / ی ِ ] (حامص ) دایگانی . حضانت . (تاج المصادر بیهقی ) (دهار). کار دایه . شغل دایه :
چون کودکان ز دایه و مامک ز بخت خوش
دیدی نشان دایگی و مهر مامکی .
فلک بدایگی دین او درین مرکز
زنیست بر سر گهواره ای بمانده دوتا.
در کودکی محتاج دایگی حلیمه و بعد از آن محتاج نفقه ٔ عم ابوطالب و بعد از آن محتاج مزدوری و سفر شام و یمن و بعد از آن غلیان شوق حق و دیدار جبرئیل . (قصص الانبیاء ص 244).
چون کودکان ز دایه و مامک ز بخت خوش
دیدی نشان دایگی و مهر مامکی .
سوزنی .
فلک بدایگی دین او درین مرکز
زنیست بر سر گهواره ای بمانده دوتا.
خاقانی .
در کودکی محتاج دایگی حلیمه و بعد از آن محتاج نفقه ٔ عم ابوطالب و بعد از آن محتاج مزدوری و سفر شام و یمن و بعد از آن غلیان شوق حق و دیدار جبرئیل . (قصص الانبیاء ص 244).
