درا

درا. [ دَ ] (اِ) درای . (غیاث اللغات و گوید در مؤید به کسر تحقیق شده است ). زنگ . جلجل . زنگله . ژنگله . زنگ که بر اشتر و استر و خر آویزند.زنگ که با کاروانیان بود. درای کاروان . هر چیز که آواز دهد از زنگ و جز آن . برنگ . (برهان ) :
شاد باشید که جشن مهرگان آمد
بانگ و آوای درای کاروان آمد.

منوچهری .

درای هجو درآویختم ز گردن خر
که تا شود خر خمخانه استر عللو.

سوزنی .

سر بریدن واجب آمد مرغ را
کو بغیر وقت جنباند درا.

مولوی .

اشتران مصر را رو سوی ماست
بشنوید ای طوطیان بانگ دراست .

مولوی .

و فی کل مدینة شی ٔ یدعی الدرا و هو جرس علی رأس ملک تلک المدینة مربوط بخیط... فاذا حرک الخیط الممدود تحرک الجرس . (اخبار الصین و الهند چ ژان مالی ).
روزها کم خور چو شبها نوعروسان در زفاف
زقه هاشان از درای مطرب الحان دیده اند.

خاقانی .

درای شتر خاست از کوچگاه
سرآهنگ لشکر درآمد براه .

نظامی .

ز حلقوم دراهای درفشان
مشبکهای زرین عنبرافشان .

نظامی .

دراهای روسی درآمد بجوش
چو هندوی بیماربرزد خروش .

نظامی .

چشم من در ره این قافله ٔ راه بماند
تا بگوش دلم آواز درا بازآمد.

حافظ.

چو اشتر و چو درا ژاژخای و یاوه درای
نیم اگرچه مرا اشتر و درا نبود.

سپاهانی .

بدگو ندارد آنکه بود رهنمای خلق
هرگز کسی سخن ز زبان درا نساخت .

وحید قزوینی .

|| درای . (برهان ). مرادف طبل :
چو بانگ درا آمد از بارگاه
بشد مرد بینا بگفت این بشاه .

فردوسی .

چون نزدیک دروازه رسید نعره ها برآوردند و کوس و دهل و بوق بزدند و درا و طبل فروکوفتند. (اسکندرنامه ).