دربردن
لغت‌نامه دهخدا
دربردن . [ دَ ب ُ دَ ] (مص مرکب ) بیرون بردن . (یادداشت مرحوم دهخدا).
- از راه دربردن ؛ از راه منحرف کردن . از راه بدربردن .
- جان دربردن از مرضی یا جنگی ؛ نجات یافتن .
|| فروبردن . ادخال . ادراج . ایهال : ادغام ؛ دربردن حرف در حرف دیگر. ترکیب ؛ دربردن دو چیز یا بیشتر بهمدیگر. اخلاط، استلطاف ، الطاف ؛ دربردن شتر قضیب خود را در فرج ناقه . || بردن . || آوردن . از اضداد است . (ناظم الاطباء). || آموختن . به چابکی آموختن . بسرعت آموختن علمی یا فنی یا صنعتی را. (یادداشت مرحوم دهخدا). || از میان بردن . || درج کردن . (ناظم الاطباء).
- از راه دربردن ؛ از راه منحرف کردن . از راه بدربردن .
- جان دربردن از مرضی یا جنگی ؛ نجات یافتن .
|| فروبردن . ادخال . ادراج . ایهال : ادغام ؛ دربردن حرف در حرف دیگر. ترکیب ؛ دربردن دو چیز یا بیشتر بهمدیگر. اخلاط، استلطاف ، الطاف ؛ دربردن شتر قضیب خود را در فرج ناقه . || بردن . || آوردن . از اضداد است . (ناظم الاطباء). || آموختن . به چابکی آموختن . بسرعت آموختن علمی یا فنی یا صنعتی را. (یادداشت مرحوم دهخدا). || از میان بردن . || درج کردن . (ناظم الاطباء).
